اما چه زیبا و محکم برگشت !

پرده ی خیمه را کنار زد ، نگاهی به سمت خیمه گاه حسین کرد ، صدای تبلِ
لشگر نگاهش را جا به جا کرد ، لشگری جدیدآمده بود. این همه لشکر برای
جنگ با 72 نفر!!؟؟

خدای من ، این جماعتی که من می بینم تا سر از بدن حسین جدا نکند آرام نمی
گیرد ، این چه کار بود من کردم ، من راه را بر حسین بستم، خون فرزند
فاطمه بر گردن من است... آخر دستور امیر عبید الله بود، من مأمور بودم و
معذور ... - حر ! با تو ام ای حر ، خودت را فریب نده !کدام امیر ؟ کدام
دستور ؟ فرزند رسول خدا را به مسلخ بردی ! مُهر بدبختی تا ابد بر پیشانی
توست...

خدای من راه نجاتی بفرست ، چه کار کنم ؟ این طرف خانواده ام ، برادرانم،
مقام ، ... آن طرف حسین ... - حر! با تو ام ای حر ! آزاد باش ،
آزاد... دنیا را می خواهی چکار ؟ 50 سال دیگر ، نه 100 سال دیگر! آخرش چه
! نمی خواهی با حسین باشی و تا ابد مهمان لطف و محبتش ؟

خدایا چرا ! اما گمان نمی کنم حسین مرا بپذیرد ، هر اتفاقی برای حسین
بیفتد خودم را نخواهم بخشید ! - حر ! با تو ام ای حر ! حرکت
کن ، برگرد ، برگرد ، باور کن فردا دیگر دیر می شود ! باور کن.....

*** از اسب پیاده شد ، کفش هایش را بر گردن انداخت و سر به زیر افکند
، دل را به دریا زد... ***
خدایا! می روم ، قسمش می دهم ، التماسش می کنم ، گریه می کنم و نام مادرش
را خواهم برد ...
*** کم کم به خیمه حسین نزدیک می شد... ***
خدایا! قبولم می کند ؟ خدایا چه خواهد شد ...؟!
اما... نوازش صدائی افکارش را به هم ریخت...
خوش آمدی ، خوش آمدی حر ! اِرفع راسک یا حر ! سرت بالا بگیر ! بالا تر ....
به راستی مادرت تو را همانگونه که آزاده هستی آزاده نامید ، ای حر ...
***

حر برای مقابله رفت ! اما چه زیبا و محکم برگشت ! و این توفیق را از
ادب و احترام به فاطمه و فرزندان پاک او که سلام و رحمت خدا بر آنان باد
به دست آورد
خدایا اکنون که گاه یاری فرزند حسین است از تو توفیق برگشت را ، آن هم
زیبا و محکم میخواهم...
مهدی جان ، آیا شود روزی از لب های شیرین تو بشنوم ، ارفع راسک یا حر...